Zeker tien gescheiden eilanders zonder huis
WEST-TERSCHELLING - Al jaren stond het leeg, het woonhuis aan de Burgemeester van Heusdenweg op West-Terschelling. Gisteren nam de Sandra Schneider met hulp van enkele vrienden haar intrede in het pand dat eigendom is van de gemeente Terschelling. Een kraakactie op het eiland.
De 45-jarige alleenstaande moeder van drie kinderen (10, 13 en 14 jaar) moest eind vorige maand gedwongen haar woning op Lies verlaten. Een zoektocht van driekwart jaar naar vervangende huisvesting leverde niets op. Ze is zwaar teleurgesteld in de gemeente en woningcorporatie Pierre Louis. "Burgemeester Jurrit Visser zei dat ik maar naar een opvanghuis op de vaste wal moet en dat de gemeente niets voor mij kan doen. Bij de woningcorporatie vinden ze mij geen noodgeval.
Ik werk nota bene op het eiland, mijn kinderen zijn hier opgegroeid. Ze duwen mij gewoon de afgrond in. Het woningbeleid op het eiland is een schande."
De ellende voor Schneider begon eind vorig jaar. Haar huwelijk was al veel eerder stukgelopen, maar de scheiding was nog steeds niet geregeld. Vervolgens bleek haar ex-man in financiële problemen te verkeren. De bank besloot de woning van Schneider te veilen. "Ik heb er van alles aan gedaan om de verkoop te keren, maar dat is helaas niet gelukt. In de tussentijd heb ik bij alle instanties aan de bel getrokken, maar zonder resultaat."
De afgelopen dagen verbleef het gezin in Sneek. Meubilair, speelgoed en andere spullen zijn opgeslagen in een container op het eiland. "We hebben uit de doos geleefd. We hebben alleen wat kleren mee kunnen nemen." De kinderen zijn niet mee gegaan naar het gekraakte pand, maar verblijven in Sneek bij kennissen. Ze gaan hier voorlopig ook naar school. Schneider hekelt het beleid van gemeente en de woningstichting.
"De woningstichting hanteert een puntensysteem. Mij is gebleken dat de toewijzing niet goed verloopt. Ze stoppen rustig alleenstaanden in grote gezinswoningen of omgekeerd. Recent zijn er enkele huurwoningen bijgekomen in het project Noorder Mieden, maar de oude huurwoningen van de nieuwe bewoners zijn niet vrijgegeven. Dit jaar zijn er maar vier woningen vrijgekomen." Ook de gemeente laat de bewoners in de kou staan, vindt Schneider.
"We wonen hier al negen jaar. Ik heb een volledige baan, mijn kinderen zijn hier opgegroeid, hebben hier hun sociale leven. Omdat ik niet psychisch aan de grond ben geraakt doen ze niets. Wat heb ik dan aan zo'n sociaal team van de gemeente. Ik heb nu het gevoel dat ik wordt gestraft omdat ik heb geprobeerd te vechten voor ons bestaan." Pierre Louis wijst alleen op medische indicatie huisvesting toe. "We hebben op dit moment honderd mensen die allemaal een woning zoeken", vertelt Titia Wagenaar van de corporatie.
Ze schat dat daar zeker tien gescheiden eilanders tussen zitten, die in een vergelijkbare positie verkeren als Schneider. "Al die woningzoekenden zijn op hun manier urgent. Mensen wonen hier op Terschelling in schuurtjes en op zolderkamertjes. We hebben besloten om urgente gevallen geen voorrang meer te geven, omdat anders andere gevallen niet meer aan bod komen. Tot en met juli zijn er vier woningen in ons bestand vrijgekomen. Ik hoop dat we dit jaar op tien uitkomen."