Wandeling roept gemengde gevoelens op

"Waar slaat dit op, kan dit maar zo, zullen sommige mensen zeggen", voorspelde theatermaker Jos Thie. De spijker op z'n kop. De een vindt het schitterend en komt helemaal tot zichzelf, de ander meent dat een rondje met de hond net zo enerverend is. Walking is een vertraagde wandeling van pakweg drie uur, door een mooi stuk Terschelling, van Wadden- naar Noordzee. Deelnemers lopen een meter of zestig achter elkaar aan, via een route die met keien is uitgezet.

Aan het begin is een soort tempel met een omgekeerde kegelvormige kuil, waar ze nog even telkens met hun achten omheen staan, helemaal aan het eind prikt een kegelvormige hut juist de lucht in, voor opnieuw een meditatief moment. Daar tussenin is het inderdaad niet veel meer dan traag vooruitgaan. "Vond je het te minimaal?", vraagt Boukje Schweigman (33). Naast vormachtergrondgever Theun Mosk werkte deze regisseuse en performer, die opgroeide in Groningen, samen met Wilson aan Walking. Als het antwoord 'ja' luidt, zegt ze: "Het gaat Wilson nu eenmaal in eerste instantie om de vorm en de esthetiek, om de inhoud bekommert hij zich niet. Hij is niet van het verhaal. Als de vormgeving deugt, komt het vanzelf goed. Hij hamerde op de kleurcombinatie van de wilgentakken. Maar de timing, de vraag om de hoeveel seconden we mensen lieten vertrekken en de training van de gidsen liet hij aan mij over."

Die gidsen doen al even traag en zacht qua stem hun werk. Verder loopt om de twintig mensen iemand van de organisatie mee, om het (trage) tempo te bewaken. Horloge, mobieltje en fototoestel moeten vooraf worden ingeleverd. Weg met de tijd. Schweigman: "Het is heel belangrijk voor het juist ervaren van de tocht dat de sliert zich goed voortbeweegt. Trouwens, het scheelt ook wel enorm of het mooi weer is of niet. Als de zon schijnt, inhaleer je de omgeving veel sterker."

Schweigmans eigen werk balanceert op de grens van mime en dans. Ze weet dat mensen zich, net als bij Walking, laten leiden door hun verwachtingen. "Ik probeer ze daar bij mijn eigen werk los van te krijgen." Maar met de wijze waarop Wilson is ingehaald op Oerol wordt dat sowieso lastig. "Die man is in Amerika écht een ster. Hij maakt tweehonderd vluchten per jaar." Hoe sterk kunnen leven en werk dan contrasteren. Schweigman weet dat Walking Terschelling stevig bezig houdt. "Ik heb ook een vrouw die huilend van emotie aankwam. Weet je, ik zou het leuk vinden als je hem later nog eens zou lopen. Kijken wat je er dan van vindt." Misschien dat zoiets na een halve periode van Oerol-hoppen best een goed idee is.

Volgend jaar
Boukje Schweigman heeft een jeugdvoorstelling in voorbereiding en maakt voor Oerol volgend jaar een voorstelling met de Groningse componist Douwe Eisinga.

Meer informatie over Oerol op deze website: Ga naar de Oerol-special