Tegenslag maakt de Wierumer Aek sterk

Bemanningslid Willem Groenia hijst de fok. Moeizaam beweegt de uitvergrote klomp zich voorwaarts. Het grootzeil kan volgens Prins nog even niet gebruikt worden. De giek zou de joysticks van het instrumentenpaneel vegen. Kijk, dat waren geen problemen waar de schippers van de eerste WL19 bijna anderhalve eeuw geleden last van hadden.

Ook over een haperende motor als gevolg van spanningsverlies in het elektrische systeem en het legen van de inhoud van het chemisch toilet hoefden Jacob Gerlofs de Haan, zijn broers en neefjes zich destijds het hoofd niet te breken. Het combineren van het oude met het wettelijk voorgeschreven nieuwe is maar een van de problemen waar de bouwers van de Wierumer Aek de afgelopen jaren mee worstelden. Regelmatig was de bodem van de subsidiepot in zicht. Ook viel het niet altijd mee geschikt personeel te vinden dat vanwege het re-integratieproject aan de bouw van de boot werkte.

De Wierumer Aek was vorig jaar zelfs verantwoordelijk voor een minicrisis binnen het gemeentebestuur van Dongeradeel. De raad kwam er achter dat burgemeester en wethouders voortvarend maar niet geheel volgens de regels een som geld hadden doorgesluisd naar het project. "Mea culpa", sprak oud-burgemeester Roel Cazemier. Zo was de crisis bezworen en kon het werk doorgaan.

Maar al deze problemen waren weer van een onvergelijkbaar andere orde dan die waarmee de broers van Jacob Gerlofs de Haan, Douwe Jacobs en Cornelis Jacobs, tijdens een storm op de Noordzee in maart 1883 te maken kregen. In een ongelijke strijd ging de een na de andere aak van de Paesumer vloot ten onder. De instabiele want nauwelijks van een kiel voorziene aken waren helemaal niet geschikt voor het vissen op open zee. De broers en drie van hun zonen werden evenals 78 dorpsgenoten niet meer levend gezien.

Anno 2008 sijpelt onder in het ruim van de nieuwe WL19 op het Lauwersmeer een straaltje water over de vloer. Een enkele opvarende wordt zenuwachtig. Zwemmen naar de dijk is nog een heel eind. Zelfs met de reddingsvesten die door aan een touwtje te trekken zichzelf opgeblazen. Projectleider Garmt Visser stelt gerust. "Dat is gewoon water".

'Gewoon water'. Dat was ook wat er enkele maanden geleden, kort na de tewaterlating, de boot binnenstroomde. Geen straaltje maar zoveel dat er een flinke pomp aan te pas moest komen om al dat water weer te lozen. "Ze hebben er niets van gebakken", riepen enkele sceptici toen. "De boot is zo lek als een mandje". Maar nee, vertelt Visser, dat was volgens verwachting. "In de vier jaar dat er aan de boot is gewerkt droogde de 32 ton eikenhout waaruit de boot is gebouwd uit. Na de tewaterlating zoog dit zich weer vol met water. Het is net als bij een regenton. Die lekt ook altijd eerst. Dat straaltje onder in het ruim is een laatste aandenken daaraan," aldus Visser.

Niet in het scenario opgenomen was dat de motor verplaatst moest worden. Het zwaartepunt lag te ver naar voren. Daardoor lag de boot niet goed in de golven. De boeg moest omhoog. Met het verplaatsen van alleen de motor en de brandstoftanks lukte dat niet. Pas nadat 2 ton lood was aangebracht werd de ideale gewichtsverdeling bereikt. Daarom duurde het langer dan gepland voordat de boot ingezet kon worden voor toeristische tochtjes. Vanuit de museumhaven bij restaurant Het Booze Wijf op recreatiecomplex Lauwersmeer vaart de Wierumer Aek in de vakantieperiode twee keer per dag met toeristen het Lauwersmeer op. Ook vaart de boot met groepen de Waddenzee op.

Meer informatie over de Wierumer Aek op deze website