Redder, een erebaantje
In de jaren tachtig waren er zes vrijwilligers die vonden dat er wat moest gebeuren aan de veiligheid op het water van het Eemshavengebied. Wat begon als een uit de hand gelopen hobby werd een officieel KNRM-station met 26 medewerkers en een eigen reddingsboot. Talloze malen kwamen de redders in actie op dit zo aparte water rond de Eemshaven.
Het werkgebied van de Eemshaven is volgens Hans Beukema, woordvoerder van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM) een gebied met heel eigen karaktertrekken. "Al is het alleen al omdat je hier zoveel verschillende soorten water hebt. Onze boot, de Jan en Titia Visser, vaart op de Waddenzee, de Noordzee én op de Eems, water waar eigen regels gelden. Golven op het wad gedragen zich anders dan op de Eems en op de Noordzee is het weer anders.
Op het wad is kennis van de diepgang van elk stukje water heel belangrijk. De reddingsboot steekt weliswaar maar tachtig centimeter diep, kan dus op veel plaatsen komen, maar toch kan het handig zijn als je weet dat je buiten de bestaande geulen ook door andere stukken water kunt varen. Daarom wordt er tijdens oefeningen heel veel gepeild en zo hebben wij een heel gedetailleerd beeld en brengen we alles in kaart." Je kan als redders nooit overal op voorbereid zijn, zegt Beukema, van wiens hand ook diverse maritieme boeken verschenen. "Als de veerboot naar Borkum in brand zou komen te staan, kun je met één reddingsboot ook niet veel doen om zoveel mensen af te voeren. Met dat probleem zit Lauwersoog ook. Je mag alleen hopen dat het nooit zover komt."
Het reddingsstation van de KNRM oogt niet zo heel groot en heeft uitzicht over een groot gedeelte van de haven. De Jan en Titia Visser ligt kalmpjes aan de eigen steiger, waarop een eigen brandstofpomp staat. "Na elke uitvaart wordt het schip gevuld, zodat er altijd de maximale hoeveelheid brandstof aanwezig is. Elke week wordt er geoefend. De vrijwilligers bekleden voor hun gevoel stuk voor stuk een erebaantje en zijn supergemotiveerd. Daar zitten ook twee vrouwen bij trouwens, want dit vak is zeker ook geschikt voor vrouwen, al wordt vaak gedacht dat het fysiek heel zwaar is, maar met een normale conditie kun je prima redder zijn."
Een gebeurtenis die grote indruk heeft gemaakt op de medewerkers van het Reddingsstation Eemshaven is de novemberstorm van 2006. Daarbij was het station enige uren het contact kwijt met de reddingsboot, die die nacht drie keer over de kop ging. "Dat waren hele angstige momenten en de spanning die hier toen hing, was onbeschrijflijk. Er zijn de laatste jaren geen redders omgekomen, maar dat leek toen wel heel dichtbij. Achteraf is alles heel goed geëvalueerd en dan blijkt dat er toch fouten zijn gemaakt. Gezien de aard van de melding was het verantwoord uit te varen met minder mensen, maar de feitelijke omstandigheden waren veel zwaarder. Ook zijn toen hulpverleningen uitgevoerd die in die omstandigheden niet hadden gemogen. Ieder handelt op zo'n moment naar beste inzicht, rekening houdend met alle voorschriften, maar toch zie je dan dingen gebeuren waarvan je kunt vaststellen dat ze nooit hadden gemogen en dat mensen in gevaar zijn gebracht."