Zeebonken redden huiler

De hele week hadden de eerste- en tweede klas leerlingen van de Abel Tasman zeevaartschool al afgezien tijdens de praktijklessen veiligheid aan boord van de voormalige mijnenveger MS Naarden. Maar het onbrak hun vrijdagmorgen nog niet aan scherpte toen ze de huilgeluiden van een babyzeehondje serieus namen vlak voor de start van een oefening brandbestrijding. "Een paar medeleerlingen ontdekten de zeehond die vlak bij het schip zwom," vertelt leerling Stefan Liewes. "Er was duidelijk iets met het beestje aan de hand," vult leraar Arend Mooij aan. "Normaal gaan zeehonden ervantussen als je ze opmerkt, maar deze bleef maar aan de scheepswand zuigen, om te proberen wat alg naar binnen te werken." Op het moment dat de jonge zeehond probeerde via de basaltblokken aan land te komen, zag leraar Juco Wester kans de duidelijk verzwakte huiler in zijn armen te nemen. Het beestje werd met wat zeewater in een schaal van een reddingsvlot gelegd om wat te recupereren. "In het begin beet hij niet eens," geeft Mooij de zwakke conditie van het diertje aan. "Maar na een poosje begon hij toch weer te bijten." Intussen had Stefan Liewes telefonisch hulp ingeroepen. Omdat niemand het telefoonnummer van de zeehondencrèche in Pieterburen bij de hand had, besloot Stefan zijn moeder, thuis in Westernieland, vlakbij Pieterburen, te verwittigen. Binnen een kwartier was een medewerker van de crèche, die toevallig in de buurt was, ter plekke om de zeehond in een mand te vervoeren naar het opvangoord. De alertheid van de zeebonken van Abel Tasman heeft het beestje het leven gered. De vier dagen oude huiler, met een gewicht van rond de zeven kilo, hapt nu haringen terwijl er Spetter naar hem wordt geroepen, maar hij had het anders zonder zijn moeder niet gered. Waarschijnlijk zijn moeder zeehond en kind elkaar kwijtgeraakt door de vaak sterke stroming op de Eems.