De wadden als werelderfgoed

Op deze lijst prijken meer dan achthonderd steden, landschappen, historische locaties, bouwwerken, natuurreservaten en zelfs rotstekeningen die allemaal worden betiteld als uniek, onvervangbaar en eigendom van de hele wereld. Over de vraag of deze kwalificaties van toepassing zijn op de Waddenzee hoeft nauwelijks te worden gediscussieerd. De wadden vormen het grootste aaneengesloten stelsel van zandbanken, slikken, kwelders en duinen van Europa. Een getijdengebied van 8000 vierkante kilometer met een ongelooflijk rijkgeschakeerde flora en fauna. Een pleisterplaats ook voor tientallen miljoenen trekvogels die hier elk voor- en najaar neerstrijken om hun vetreserves aan te vullen. Natuurlijk misstaat de naam van de Waddenzee niet op een lijst met beroemde natuurgebieden als het Yellowstone National Park, het Groot Barrièrerif en de Galapagos Eilanden. Toch reageerden zowel de Waddenvereniging als de bewoners van het gebied afwijzend toen staatssecretaris Geke Faber (Landbouw, Natuurbeheer en Visserij) in 2001 voorstelde om de Waddenzee voor te dragen als we- relderfgoed. De bewoners voorzagen een stortvloed aan belemmerende regeltjes, de Waddenvereniging vreesde juist dat de regering het nieuwe etiket zou misbruiken als goedkoop alternatief voor echte natuurbescherming. In werkelijkheid heeft de status van werelderfgoed geen enkele rechtswerking. Het belang is vooral van symbolische aard. Zodra een gebied is bestempeld tot werelderfgoed, wordt het makkelijker om bijvoorbeeld Europese subsidies te krijgen of draagvlak te creëren voor duurzaam beheer. Het valt de regeringen van Nederland en Duitsland te prijzen dat zij na 2001 zijn doorgegaan met hun pogingen om de Waddenzee genomineerd te krijgen bij de Unesco. De gemeenten hebben nadrukkelijk kunnen meepraten. Nu is het tijd voor de volgende stap: ja zeggen tegen het nominatievoorstel, zodat de regering volgend jaar met een breed ondersteunde aanvraag kan aankloppen bij de Unesco.