Sterke verhalen van de zeebodem

Eigenaar Hille van Dieren (60) was al van jongs af gefascineerd door de schatten van de zeebodem en wilde altijd al wrakduiken. Het Wrakkenmuseum zelf is in 1906 gebouwd van scheepswrakhout, afkomstig van de Noorse bark Cyprian, die op 6 oktober 1905 voor de kust van Terschelling verging. "Zo bouwen was gemeengoed. De eilanders deden al aan recycling voordat het woord was uitgevonden", zegt Van Dieren.

Zijn duikhobby liep gaandeweg uit de hand. Wat hij uit de zee opviste, werd jarenlang in huis uitgestald. Het museumdeel van het café beslaat nu de zolderverdieping en een ruimte achter de zaak, waar in de vitrines elke vierkante centimeter wordt benut met wonderlijke en alledaagse vondsten; alle voorzien van aantrekkelijke documentatie, want van half werk houdt Van Dieren niet. Bovendien heeft hij achter het museum uit cadeautjes van de zee een scheepsgerichte speeltuin opgetrokken. Ook langs het pad erheen zijn door Van Dieren geestig beschreven vondsten uitgestald. Zo is er een foeilelijke, boos aangespoelde pop. 'Je moet wel een hekel hebben aan je kind om haar zo'n lelijke pop cadeau te doen', staat er keurig bij.

Kinderen willen steeds weer teug naar dit museum, verzekert Van Dieren. "En herhalingsbezoek in dezelfde week is gratis." Hij loopt genietend langs zijn vitrines. Vooral de relikwieën uit Duitse onderzeeërs, die hij opdook bij Texel en Schier, bekoren hem zeer, zoals munitie, een stuurinrichting en die halfvergane uniformjas van de commandant. "En dit soort dingen", zegt hij wijzend naar een kleine, half door de zee weggevreten borstel. "Gewone gebruiksvoorwerpen vind ik mooi." En natuurlijk een uitgestalde selectie van de duizend schotels en 650 kopjes uit de in 1895 gezonken Thasos, bier uit 1881 en zeemansparfum. "Ze wasten zich weken niet. Dan moet je wat." En zo vertelt het Wrakkenmuseum één groot verhaal.