Werken op het wad

Zeven maanden lang was hij met tussenpozen in het gebied te vinden. Het jubileumnummer ligt sinds woensdag in de winkels.

Hij heeft een droombaan, geeft Jochem Wijnands (40) meteen toe achter zijn koffie in een Amsterdams café. ,,Als mensen me een prettige vakantie wensen als ik op reis ga, dan zeg ik: dank je wel.'' Terwijl hij pas afgelopen maand voor het eerst sinds vijf jaar écht op vakantie ging. Zijn werk voor National Geographic roept romantische voorstellingen op. ,,En die kloppen ook. Het is heel gaaf om zoveel op pad te zijn en verschillende mensen te ontmoeten.'' Al is het moeilijker, nu hij zijn vrouw en dochtertje Eva Luna (1,5) soms moet achterlaten in Amsterdam.

Het van oorsprong Amerikaanse blad komt wereldwijd in verschillende edities uit. Deze regionale uitgaven gebruiken veel (vertaalde) reportages uit de Verenigde Staten, maar hebben daarnaast ruimte voor eigen verhalen. Wijnands wist al eens foto's te verkopen aan het hoofdblad. Na een prijswinnende reportage over de cheeta volgden meer opdrachten. Daarmee heeft hij een van de doelen bereikt die hij zichzelf stelde.

Na zijn middelbare schooltijd studeerde Wijnands bedrijfskunde. Hij reisde vervolgens een jaar lang de wereld rond, waarna hij een baan kreeg op de marketingafdeling bij Philips. Maar hierin had hij niet het gevoel van vrijheid dat hij op reis had beleefd. Tien jaar geleden koos hij daarom voor de fotografie. ,,Fotograferen is ontspannend, een manier van leven.''

Toen in december de inhoud van het jubileumnummer van de Nederlandse National Geographic werd vastgesteld, lag het onderwerp Waddenzee voor de hand.

,,De Waddenzee ligt tussen het dichtstbevolkte land en de drukst bevaren zee ter wereld. Wat zijn de issues, wat zijn de spanningen tussen de natuur en de mens? En ik heb ook het adembenemende in beeld willen brengen, waarom iedereen er zo graag is.''

Wijnands kon putten uit zijn eigen waddenarchief, waaruit hij een boek hoopt samen te stellen. Alles wat hij over het gebied kan vinden, leest hij. Bovendien bouwt hij aan een uitgebreid netwerk. ,,Via de een kom je weer bij een ander, die je verder kan helpen.'' Veertig dagen had hij voor deze opdracht gepland, het werden er vijftig. Hij koos onder meer voor Vliehors, de Ronde om Texel, Boschplaat, wadlopen, een gestrande potvis en zeehonden.

,,Gewoon een foto van een zeehond voldoet niet. Dus wilde ik het terugzetten van een zeehond fotograferen. Maar dat gebeurt maar een keer of twee per jaar.'' Terwijl hij dit vertelt, realiseert hij zich dat er geen zeehond in de reportage is opgenomen. Hij maakt snel een notitie. ,,Dat kan natuurlijk niet.'' In overleg met de redactie kan hij daar mogelijk wat aan veranderen.

Het lukte hem niet toegang te krijgen tot een booreiland van Vermillion, tussen Harlingen en Vlieland. ,,Er is daar nog nooit iets fout gegaan, dus dat leek me interessant. Hoewel ik eerst toestemming had, is die op het laatste moment ingetrokken. Waarom? Wat hebben ze te verbergen? Ik vond dat heel teleurstellend.'' De NAM daarentegen was erg coöperatief, net als de mannen van de Vliehors. ,,Dat hangt samen met de Wadden, volgens mij.''

Sneon & Snein III