Werelderfgoed
Moeten de waddeneilanden nou wel of niet op de werelderfgoedlijst?
Het kan nooit kwaad, zo'n toekenning van een mondiaal zegel van goedkeuring. Tenminste, zo lijkt het.
De eilandbewoners zijn er echter niet zo tuk op. Het levert alleen maar meer regeltjes en verboden op en daar hebben we al meer dan genoeg van, vinden ze. Dat bezwaar snijdt hout. Er mag weinig op de waddeneilanden. Voor het minste of geringste moet al een vergunning komen, uit angst voor beschadiging van natuur en milieu. Menig eilander ervaart dat als een beknelling van zijn persoonlijke vrijheid, hoewel de meerderheid tegelijk onderschrijft hoe belangrijk het behoud van het natuurlijke landschap is - voor zowel de langere termijn als voor het onmiddellijk gewin uit het toerisme.
De voorstanders schatten dat de eilanden alleen maar van de nieuwe status zullen profiteren. Zij wijzen op de opkomst van nieuwe trekpleisters voor toeristen, zoals Turkije: goedkoop, dichtbij, veel bezienswaardigheden en altijd mooi weer. Ook al omdat het weer op de wadden niet altijd geweldig is, is ieder steuntje in de rug welkom. Dat steuntje houdt dan vooral in dat de waddeneilanden als werelderfgoed vrijwel verzekerd zijn van gratis reclame. Dat zou tot nieuwe drommen toeristen kunnen leiden. Nog afgezien van de vraag of de eilanden een forse groei van de aantallen bezoekers zouden aankunnen, lijkt het overdreven die verwachting te koesteren.
Er staan al meer dan achthonderd plaatsen op de lijst. Daar zitten bijvoorbeeld de piramides van Egypte, de Grand Canyon en het historisch centrum van Florence tussen.
Met alle respect voor de schoonheid van Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland en Schier: dat is toch wel ongelijksoortige concurrentie. Anders gezegd: de waarde van het predikaat werelderfgoed moet niet worden overschat. De eilanders willen terecht weten of er nadelen aan de onderscheiding kleven. Met name de Nederlandse overheid moet klare wijn schenken, want zij zal regels die horen bij de status moeten handhaven.
Op dit moment hebben de eilanders grote twijfels; het zijn vooral politieke bestuurders die voor plaatsing op de lijst pleiten. Bij hen berust dan ook de bewijslast.