Waddenpad

Om uren later bij het Oerd afgepeigerd aan land te komen. Moe, doorweekt, kil en besmeurd.

Het is duidelijk: waar het aan ontbreekt is een fatsoenlijk voetpad tussen de Friese kust en het eiland. Kennelijk is de wandelbehoefte zo groot, evenals de aversie tegen de veerboot, dat velen de benenwagen verkiezen.

Ze nemen de ontberingen voor lief: het doorwaden van geulen met kinhoog water, tot je middel wegzakken in mosselbanken, vieze en natte kleren, blaren als gevolg van onvolkomen schoeisel. Als er een behoorlijk pad lag, zou de oversteek een stuk comfortabeler zijn. Zelf verkoos ik de boot, omdat het de enige manier is om per fiets Ameland te bereiken. Je kunt het eiland binnen een dag op je gemak van punt tot punt befietsen. Dan hou je nog genoeg tijd over voor koffie met appeltaart, brood met kroket en uitvoerige bestudering van alle informatiepanelen over de levende natuur.

Dat is het voordeel van een eiland: het is overzichtelijk en binnen kort tijdsbestek volledig te doorgronden. Maar het nadeel is dat je altijd met de boot heen en weer moet.

Eigenlijk moet je te vroeg opstaan om de ochtendboot te kunnen halen. En als je te lang op een terras blijft hangen, moet je een geweldige eindsprint inzetten om de boot terug niet te missen. Dan begin je buiten adem aan de thuisvaart.

Op het eiland zelf zijn de nadelen van de bootverbinding met de rest van de bewoonde wereld waarneembaar: de bezoekers verspreiden zich 's ochtend golfsgewijze over duin en strand. En 's avonds is het in de dorpen al vroeg stil, als de dagjesmensen weer vertrokken zijn.

Een fietspad over het Wad zou uitkomst bieden. Het is een extra attractie, die paar kilometers trappen kunnen er best bij, de rijwielverhuurders kunnen hun nering verplaatsen van de veerbootdam op Ameland naar Holwerd. Fietsers en wadlopers hebben een gezamenlijk belang: de aanleg van een gecombineerde fiets- en wandelroute dwars door de Waddenzee. Kan niet, zullen sommigen zeggen, want die loopt onder water. Slimme tegenwerping, maar we moeten niet in problemen denken maar in oplossingen.

De oplossing ligt voor de hand: een drijvend pad, dat met eb en vloed op en neer beweegt. Bij laag water liggen de drijvers op het zand, bij hoog water dobberen ze op de golven. Een leuninkje erlangs kan voorkomen dat mensen bij harde wind overboord slaan en waar het pad vaargeulen kruist, kan een mooie klapbrug komen voor de kokkelvissersboten.

Het lijkt me een attractie van de eerst orde. Zo'n drijfpad zal veel walbewoners uitnodigen om het eiland vaker te bezoeken. Dat moeizame gesjok van wadlopers door de blubber is niet langer nodig. Fietsers hoeven voortaan hun tijd niet te laten bepalen door de dienstregeling van de veerboot. De eilander economie zal er wel bij varen. Om het geld hoeft het niet af te ketsen. In het provincie potje met Nuon-miljoenen moet genoeg te vinden zijn.

Waarom niet meteen een weg voor auto's, zullen sommigen vragen. Ben je mal, dan is Ameland geen eiland meer.

CHIEL EVERS - Opinie en Achtergrond - Column