Rentmeester Veerman
Je moet het Cees Veerman nageven, lef heeft hij wel. De minister van landbouw, natuurbeheer en voedselkwaliteit doet er alles aan om het waddengebied op de Werelderfgoedlijst van Unesco te krijgen.
Intussen maakt hij deel uit van een kabinet dat onder datzelfde gebied naar gas laat boren. Voelt Unesco er eigenlijk wel wat voor om een gebied dat wordt geëxploiteerd voor economisch gewin, de status van werelderfgoed te geven?
Veerman maakt zich over die vraag kennelijk geen zorgen. Ter gelegenheid van de tiende waddenconferentie op Schiermonnikoog vorige week raaskalde de bewindsman maar door over hoe goed het wel niet zou zijn voor het toerisme en voor een wereldwijde uitstraling van de wadden. Hij verblikte zelfs niet bij een vergelijking met The Great Barrier Reef voor de noordoostkust van Australië en met The Everglades in Amerika. Toe maar!
Geen wonder dat er op de waddeneilanden, ondanks de zorgwekkende afname van het toerisme, de nodige scepsis heerst. Een openluchtmuseum waar niets meer mag, is de veelgehoorde vrees van eilanders voor hun woonomgeving. De scepsis is zo groot dat de gemeenten Texel en Ameland niets voelen voor de officiële onderscheiding. Veerman wil die echter met alle geweld bijschrijven op de conduitestaat van een kabinet dat zich aan natuur en milieu toch niet bijster veel gelegen laat liggen.
Ook de regering van Denemarken ziet de verhoogde status vooralsnog niet zitten. De ongetwijfeld toenemende internationale regel- en bedilzucht is voor Kopenhagen reden om het Deense deel van de wadden aan de procedure voor de status van werelderfgoed te onttrekken. Daarmee zou het einde verhaal moeten zijn. Niemand zit er toch zeker op te wachten dat dit prachtige Noord-Europese wetlands-gebied door een fictieve en onnodige status als het ware uit elkaar wordt getrokken.
Maar nee, Veerman probeert zelfs met een persoonlijke videoboodschap en de presentatie van een kloek salontafelboek andersdenkenden over de streep te trekken. Misschien had het geld dat met deze omvangrijke promotiecampagne gemoeid was, beter in een overzichtelijk referendum onder de bevolking van de waddeneilanden gestoken kunnen worden.
Tenslotte moeten de eilanders met de voor- en nadelen van de mogelijke nieuwe status leven. Het zou niet verbazen als een meerderheid de nadelen groter acht dan de voordelen. Daar is Veerman vast bang voor geweest. J.
Voorpagina Hoofdartikel