Zeehonden
Zeehonden zijn voor het grote publiek het symbool van de Waddenzee. Voor zeehonden is de Waddenzee de perfecte omgeving: de met laag water droogvallende zandbanken zijn de ideale plek om te rusten of jongen te zogen. In de Waddenzee komen de gewone zeehond en de grijze zeehond voor. 1 op de 3 getelde zeehonden in de Nederlandse Waddenzee is een grijze zeehond. De grijze zeehond was bij het begin van onze jaartelling een algemene verschijning in de Waddenzee. Gedurende de Middeleeuwen is hij echter door overbejaging vrijwel geheel uit de Waddenzee verdwenen. Vanaf 1980 keerde de grijze zeehond weer terug.
Jaarlijks wordt de ontwikkeling van de zeehondenpopulatie bijgehouden door middel van tellingen vanuit een vliegtuig. De tellingen worden in augustus gehouden wanneer de volwassen zeehonden tijdens de verharing op het wad te zien zijn. Het onderzoek wordt uitgevoerd door het zeeonderzoekinstituut Wageningen Marine Research (voorheen IMARES), in opdracht van het ministerie van Economische Zaken. Ook in Duitsland en Denemarken vindt vergelijkbaar onderzoek plaats. De drie Waddenzeelanden stemmen dit af. Uit de tellingen blijkt dat de gewone zeehond zich goed heeft hersteld na de de virusepidemie in 2002.
Opvang
De zeehondenopvang wordt met de inzet van zeehondenwachters geprofessionaliseerd en zeehonden worden alleen nog onder bepaalde voorwaarden opgevangen. Dat staat in het eerste Zeehondenakkoord dat sinds juni 2020 van kracht is. Strandgangers die een zeehond in problemen zien, kunnen bellen met het alarmnummer dieren in nood: 144. Een zeehondenwachter zal het dier observeren en uiteindelijk besluiten zeehondencentra of het dier wordt opgevangen.
